Met de Franse slag….

Toen ik bij mijn vorige (en wellicht laatste) werkgever aan de slag ging, kreeg ik van een ervaren collega te horen dat het bedrijf soms een geëigende manier van werken had. En dat dit wel eens wennen kon zijn. Ik dacht dat het wel mee zou vallen… Natuurlijk viel het niet mee.

Ook voor de Franse manier van werken (met de Franse slag) ben ik gewaarschuwd. Ik wist wel dat de dingen hier wat langer duren en dat men de zaken vaak op een kalme en rustige manier aanpakt. Dat sprak me juist aan. Maar nu ik er midden in zit, is het toch even wennen.

Al rond de kerst van 2017 hebben wij ons droomhuis in Frankrijk gevonden. Net zoals toen wij in Amsterdam een huist kochten, was dit het eerste huis dat we bekeken. De Beaujolais sprak ons aan door de schoonheid van het gebied, de eindeloze wijnvelden en de levendige historische dorpjes. Aan een makelaar gaven we onze wensen door. Een huis met uitzicht met potentie voor een bed & breakfast. Het liefst niet al te veel werk, maar een beetje verbouwen is prima.

De makelaar liet ons een huist zien dat aan de eisen voldeed, alleen er moest wel het één en ander aan gedaan worden zei ze vooraf. Dat was een understatement. Haar man wilde het al graag kopen, maar zij had net een verbouwing achter de rug en vond het wel even goed. Wij waren meteen verliefd. Verliefd op de plek, het uitzicht en de mogelijkheden die het huis biedt.. Vooral Thijs kon meteen door de verbouwing heen kijken en zag het helemaal voor zich. We hebben hierna nog 2 andere huizen bekeken, maar Thijs en ik wisten beiden al dat dit huis ons droomhuis zou worden. Zonder het meteen tegen elkaar uit te spreken waren we beiden al verkocht.

Vrij snel hebben wij een bod gedaan en het tegenbod hebben wij ook weer vrij snel geaccepteerd. Dolblij waren we, en gingen aan de slag met de hypotheekaanvraag, de verkoop van ons huis in Amsterdam en alle andere verhuisperikelen.

Het idee was dat Thijs al in april richting Frankrijk zou gaan en zou gaan klussen aan onze nieuwe paleis. Dan zou ik eind mei met de kinderen ook die kant op komen en zou het huis woon-klaar zijn als wij aankwamen. Dat tijdspad liep uiteindelijk nét iets anders. Hoe naïef waren wij dat de aankoop binnen een paar maanden geregeld zou zijn en wij dit zonder hulp wel even zelf zouden regelen. Toen we tot de conclusie kwamen dat er wel een aantal vreemde alinea’s en bewoordingen in het Franse koopcontract stonden die wij zelf niet goed konden ontcijferen, hebben we toch maar een adviseur ingeschakeld.

En dat was maar goed ook, want er kwam nog wel wat meer bij kijken dan alleen een koopcontract en een hypotheek. Toestemmingsaanvragen, bestemmingswijzigingen en andere formele stappen moesten nog genomen worden. Een aanvraag met een looptijd van 2 maanden vonden wij al aan de lange kant, maar inmiddels zijn we er wel achter dat een doorlooplooptijd van 6 maanden meer dan normaal is.

Onze eerste hypotheek aanvraag bij een internationale bank leek soepel te verlopen maar na het versturen van meer dan 100 (!!) documenten, uren van bellen en mailen werd onze aanvraag toch ineens afgekeurd. Het huis was onbewoonbaar volgens deze bank en een hypotheek kon alleen met een uitgebreid bouwplan (wat zeker een jaar extra zou kosten). Wat een domper!

Maar we hebben ook meevallers gehad. De tweede poging om een hypotheek te krijgen was succesvol en bracht ons bij een zeer behulpzame en erg vriendelijk Franse dame uit onze nieuwe omgeving die ook nog eens Engels sprak. Overigens zijn alle lokale Fransen waar we tot nu toe mee in aanraking zijn gekomen erg vriendelijk en behulpzaam. Dat beloofd veel goeds voor onze toekomst hier!

Voor één ding zijn de Franse overigens wel altijd op tijd! Die begint stipt om 12.00. Een keer waren we om half 1 bij een Franse wijnboer om wat wijn te kopen, vol verbazing werden we aangekeken. Moesten we dan niet lunchen? Nadat we uitlegde dat we graag wilde picknicken en daarbij ook een flesje wijn wilden, werden we schoorvoetend binnengelaten. Toen we een half uur later met een auto vol wijn de boerderij verlieten werden we hartelijk uitgezwaaid.

Langzaam voel ik de haast uit mijn lichaam glijden. Waar ik afgelopen winter nog gek werd van het idee dat ik niet precies wist hoe en wat, kan ik dat nu al met de dag iets beter accepteren. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar stapje voor stapje begin ik te wennen aan het Bourgondische leven…