Nu we hier een aantal maanden wonen valt het me meer en meer op dat sommige bewoners hier meerdere functies bekleden. In een eerdere blog vertelde ik al over de burgemeester c.q. loodgieter. Die heeft er voor gezorgd dat we sinds afgelopen weekend weer verwarming hebben. Precies op tijd, want maandagavond reed ik vanaf mijn schoonmoeder in een sneeuwstorm naar huis. Die zag ik even niet aankomen!
Harry en ik gingen gisteren naar de bibliotheek. De bibliothecaresse blijkt ook in het schoolrestaurant te werken. Leuk, want zo kreeg ik weer wat meer te horen over de eetgewoonten van Harry. Ze vertelde me dat Harry tijdens de pauze al steeds meer Frans praat met zijn copains (vriendjes). Het is heel raar om Harry en Loek Frans te horen praten, maar ik ben blij dat het leren zo snel gaat.
Daarnaast is er ook nog de directrice van de crèche van Loek. De hele crèche bestaat uit 11 kinderen. Ik ben redelijk verbaasd dat deze kleine organisatie naast 3 fulltime leidsters, ook een directrice en een administratief medewerker heeft. Mijn vermoeden is dat de directrice misschien ook een dubbelrol heeft. Ik ben er alleen nog niet achter welke….
De Franse postbode
Maar de mooiste dubbelrol is toch wel die van de postbode. 6 dagen in de week rijdt onze vaste postbode ( le facteur) langs in zijn gele boerderijwagen. Stipt om kwart over 12 rijdt hij eerst ons huis voorbij en draait aan het einde van de straat om, zodat hij precies bij de postbus kan stoppen zonder uit de auto te stappen. Hij schijnt een sleutel te hebben van de brievenbus, maar die heeft hij niet nodig want de sleutel zit er gewoon in. Hetzelfde geldt voor onze buren en de rest van de straat.
Post en pakketjes bezorgen is niet het enige wat de postbode doet, kwam ik deze week achter. Ook al zijn we bijna 5 maanden in Frankrijk, ik ben nog steeds emigratie zaken aan het regelen. Onder andere het importeren van onze auto’s. Om dit voor elkaar te krijgen moet je een 6 stappen plan volgen. Het goede nieuws is dat ik inmiddels bij stap 5 ben! Stap 5 is het aanvragen van het Franse kentekenbewijs (carte grise).
Ook in Frankrijk is de digitalisering een feit en sinds een paar maanden kan je de carte grise alleen nog online aanvragen. Mooi systeem waarbij je de bewijsstukken van stap 1 tot en met 4 moet uploaden. Helaas kom ik hier pas achter nadat ik met al mijn stukken bij de sous préfecture (overheidsinstantie) stond. Maar dat mag de pret niet drukken.
Vol goede moed ga ik online. Máár om te kunnen inloggen heb je een soort DigiD nodig. France Connect. Begrijpelijk en slim. En nu komt de postbode in het spel. Om France Connect te kunnen aanvragen moet je identiteit geverifieerd worden. Dit gaat heel makkelijk. Je kiest online een datum en op deze dag stopt de postbode bij je huis (ook als je geen post hebt) en controleert of je echt bent wie je zegt dat je bent.
Wat een geweldig systeem. Ik hoef niet weer een half uur te rijden naar een overheidsinstantie om in de rij te staan en vervolgens in mijn beste Frans uit te leggen wat ik nodig heb. De postbode rijdt langs, toetert even en ik laat mijn paspoort zien. Geregeld! Ik vraag me af bij wie ik dit in Nederland kan aanprijzen want ik vind het een top idee.
De postbode speelt op het platteland in Frankrijk ook een rol in de sociale controle. Omdat huizen soms afgelegen liggen, is het de postbode die het opmerkt als er iets vreemds aan de hand is. Dit is van oudsher al een ‘taak’ van de postbode maar sinds 2017 kan de postbode ook officieel ingeschakeld worden om langs te gaan bij ouderen om te kijken of alles goed gaat. En om een praatje te maken. Dit zie je ook in dit vertederende filmpje van de NOS.
Misschien dat ik vandaag de postbode eens een hand geef en vraag hoe hij heet. Want ik heb het gevoel dat je de postbode beter te vriend kunt houden.
Wat een prachtige blog!
Interessant! Mooie service van de lokale postbode 🙂