Eerste schooldag in Frankrijk

Vandaag is het eindelijk zover. Harry’s eerste schooldag. Ik heb hem net gebracht. Hij had er super veel zin in. Bij het afscheid kreeg ik nog nét een kusje. Toen ik er om vroeg! In deze blog alleen maar foto’s van Harry, omdat we zooo trots op hem zijn.

School dag 1

Het wegbrengen is voor mij wel moeilijker dan ik had verwacht. Met een brok in mijn keel stap ik weer de auto in. Nu moet ik afwachten hoe het gaat. Half 5 mag ik hem weer ophalen. Ik heb geen idee hoe de rest van de dag zal verlopen. Raakt hij niet gefrustreerd als de juf hem niet begrijpt? Of boos als ik hem niet kom ophalen voor de lunch? Deze en allerlei andere gedachten gaan door mijn hoofd.

Nu zit ik thuis in het zonnetje deze blog te schrijven. Ik ben wel ongelofelijk opgelucht dat het wegbrengen zo goed ging. Harry heeft echt zin om weer met nieuwe kinderen te spelen.

Loek is ook vertrokken naar de crèche. Of de babyschool, zoals Harry en ik het noemen. Om Loek maak ik me minder zorgen. Loek vindt het afscheid nog moeilijk maar na een paar minuten zit hij al lekker te spelen. Hij is ook vrolijk als ik hem kom ophalen.

Tenslotte is Thijs vertrokken naar zijn werk. Het ‘echte’ nieuwe leven is begonnen. Dat betekent dat ik vanaf nu maandag en dinsdag helemaal voor mijzelf heb. Ik heb 101 ideeën over wat ik met die tijd ga doen. Omdat ik dol ben op schema’s en lijstjes (de accountant in mij), maak ik eerst een planning wat ik wanneer ga doen.

Ik spreek met mezelf af dat ik alleen maar dingen ga doen die ik niet kan doen met de kinderen om me heen. Er is nog behoorlijk wat emigratie regelwerk overgebleven dus dat staat bovenaan de prioriteiten lijst. Elke dag een Franse les is ook belangrijk. Daarna komt een plan maken voor de Chambre d’hotes. Oh ja en ik wil een ochtend gaan fietsen, mijn blog schrijven, een fatsoenlijke website maken, in de tuin werken…… Je zou bijna denken dat ik het druk heb. Bijna hé? 😉

Als ik Harry ga ophalen is hij heel blij me weer te zien. Hij heeft het leuk gehad, behalve toen hij `s middags een dutje moest doen. Zijn lerares zegt ook dat het in de ochtend heel goed ging maar dat hij aan het einde van de dag niet meer wilde spelen.

Al met al is het me heel erg meegevallen en Harry wil morgen wel weer naar school. Joehoe!!! Wat een opluchting.

Schoolplein etiquette

Bij het ophalen sta ik tussen de andere ouders voor de school te wachten. Ik ben nog niet bekend met de schoolplein etiquette maar in Nederland had ik daar natuurlijk ook nog geen ervaring mee. Ik merk wel dat ik nieuwsgierig opgenomen word door de mede-ouders. Gelukkig zijn er inmiddels een paar bekenden waar ik een praatje mee maak.

Ik merk dat ik totaal uit mijn spreekwoordelijke ‘comfort zone’ ben getrokken. Niets aan deze fase gaat op de automatische piloot. Daarnaast ben ik gevoelig voor wat anderen van mij denken dus dat vraag ik me ook constant af. Zonder antwoord te krijgen overigens.

Zoals mijn voormalige baas (Andre Durand, CEO van Ping Identity in Denver) zei: “If you are not feeling uncomfortable, you are not growing”. Dus daar houd ik mij maar aan vast.

School dag 2

De tweede dag gaat Harry met iets meer tegenzin naar school want zoals hij zegt: “dan mist hij me zo”. Ook zegt ie dat de kinderen gisteren niet met hem wilden voetballen. Mijn hart breekt. Gelukkig loopt hij in de klas meteen naar een speelgoed tractor toe. Er wordt hem beloofd tijdens de lunch naast Anatole te zitten, een jongen die hij al kent.

Van te voren had ik niet verwacht dat ik het zo moeilijk zou vinden om Harry naar school te brengen. Loek naar de crèche brengen vind ik geen enkel probleem, maar school is toch iets anders. Ik wil zo graag dat hij het naar zijn zin krijgt daar en dat hij leuke vriendjes vindt om mee te spelen. Het is waar dat het fysiek makkelijker wordt als ouder, als kinderen groter worden. Maar mentaal alleen maar zwaarder.

Nu ga ik mijn zorgen op zij zetten en stap op de fiets!

Bon voyage!

Lees ook: Emigreren met kinderen

Naam

E-mail*